يوگا در نگاه پيشكسوتان يوگاي ايران تحليل محتواي زبان‌شناختي مؤلفه‌هاي معنويت‌گرايي جديد

يوگا از منظر مطالعات اديان، به‌عنوان يكي از شش دستگاه فلسفي هندوئيسم و طريقت عملي عرفان در اين آئين محسوب مي‌شود. اين در حالي است كه امروزه يوگا بيشتر به‌عنوان يك رشته ورزشي در دنيا شناخته مي‌شود. عمده مطالعات انجام شده در خصوص تحولات يوگا در دوران مدرن و نسبت آن با ريشه‌هاي فلسفي و عرفاني آن، با تمركز بر جوامع غربي انجام شده است. ليكن اين مقاله درصدد پاسخ به اين مسئله است كه آيا پيشكسوتان يوگاي ايران، براي يوگا ابعادي معنوي قائل هستند يا خير. داده‌هاي اين پژوهش كه مشتمل بر مصاحبه‌هاي منتشرشده از 26 نفر از پيشكسوتان يوگاي ايران در نشريه دانش يوگا است، به روش تحليل توصيفي و از لحاظ كمي و كيفي مورد تحليل زبان‌شناختي قرار گرفت. الگوي تحليل مشتمل بر پنج متغير موجود در معنويت‌گرايي جديد بود. نتايج نشان داد كه 96% اين افراد در توصيف و تبيين يوگا از مفهوم خودشناسي و خودسازي، 84% از مفهوم درون‌گرايي و 42% به زندگي در لحظه حال اشاره كرده‌اند. همچنين 61% از ايشان يوگا را عاملي براي ارتباط با امر معنوي و 77% آن را معنابخش زندگي عنوان كرده‌اند. نتايج اين تحقيق مي‌تواند در تبيين ماهيت يوگا به‌عنوان يكي از معنويت‌هاي نوظهور نقش داشته باشد.