بررسي نسبت انگاره« خود الوهيتي» در معنويت نوين با« وحي دل» مولوي (بررسي نسبت ميان مولوي و معنويتگرائي)

در اين نوشتار به تحليل و مقايسه انتقادي يكي از مولفههاي معنويتگرائي جديد و تعاليم مولوي(وحي دل) پرداختهايم. در دوران پست مدرن معنويتگرائي به عنوان گفتمان رقيب اديان سنتي و علمگرائي از مولفهها و عناصر گوناگون برخوردار است.« گردش به درون» يكي از مولفههاي محوري معنويتگرائي است كه پيامد آن خودـ ألوهيتي انسان مدرن است؛ معنويتگرائي بر اين باور است كه انسان با تغيير زيست معنوي و چرخش از عالم بيرون و تمركز بر درون خود، ميتواند تمام حقيقت را دريافت كند بدون اينكه به عالم بيرون از انسان اصالت دهد. ظاهرا اين انگاره با برخي از آموزههاي عرفان اسلامي، به ويژه برخي تعاليم مولوي مشترك به نظر ميرسد. برخي از دگرانديشان با توجه به انتشار گسترده آثار اين شاعر عارف در غرب، بدون در نظر گرفتن زمينههاي پيدايش معنويتگرائي و دلالتهاي كلامي آن، سعي دارند از ظن خود يار جلال الدين شوند و چهره-اي جديدي اما ناهمخوانا با تعاليمش از وي بسازند. بر اين پايه، به مقايسه و تحليل اين موضوع خاص از منظرمولوي و معنويتگرائي پرداخته و چنين نتيجهگيري شده است كه اصل موضوع مشترك است اما پيامدها و دلالتهاي الهياتي عرفاني آن با جهانبيني عرفاني مولوي ناسازگار است.