نقد طريقت باطني اكنكار

عرفان به مثابه طريقت و راهي براي فهم حقائق اديان پديده جديدي نيست، بلكه سابقه چند هزار ساله دارد. تا حدي كه مي‌توان آثار آن را در تفكر شرق و فرهنگ هاي تازه شكل يافته غرب نيز شناسايي كرد. در واقع مي‌توان گفت كه طريقت باطني اصطلاحي است كه طي سه دهه گذشته رواج بيشتري يافته و امروزه عنواني است براي اشاره به طيف وسيعي از پديدار هاي فرهنگي، عرفاني و ديني گوناگون. اين واژه اغلب معادل واژه يوناني ازوترس به معناي دروني، سرّي و محرمانه است و بيشتر بر مفهوم رازورزي و مخفي بودن حقائق و مكاشفه هاي عرفاني تاكيد دارد. در جهان امروز طريقت هاي معنوي نوظهوري بوجود آمده كه يكي از آنها، طريقت باطني اكنكار است. اين پديده كه امروزه علت اصلي آن را ظهور معنويت گرايي تفكر غرب تفسير مي‌كنند، در واقع كوششي است تا نقش اميد، عرفان و معنويت را در ساحت زندگي انسان معاصر ايفا كند. يافته هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه طريقت باطني اكنكار از دو نظر قابل نقد است: يكي از نظر روش و ديگري از نظر محتوي. با تأمل در طريقت باطني اكنكار در مي‌يابيم كه روش اين طريقت روشي قياسي و تركيبي است كه مبتني بر پيش فرض هاي معنوي و طريقت هاي كهن عرفاني است. از سويي ديگر اين طريقت، در تفسير و ايضاح حقائق معنوي دستخوش يك نوع دور معرفتي شده است. از جهت محتوايي هم گفتني است كه تفكر اين طريقت در بسياري از مسائل از قبيل تقدّم سلوك بر رياضت، عدم حضور شريعت، لذّت گرايي و اشتغال به امور فرودست دنيوي از قبيل انجام اعمال يوگايي، استفاده از فنون جادويي، طالع بيني ، مصرف داروهاي وجدآور، احضار ارواح، تماس با نياكان درگذشته ، گرايش به خودشيفتگي و عرفان قدرت و معالجه بي اساس برخي از بيماريها بر اساس تفكر فرادرماني و همئوپاتي محل انتقاد است.