نقد معنويت‌هاي سكولار بر اساس فلسفه سعادت

معنويتهاي سكولار مدعي ارائه راهكارهاي مشخصي نه تنها براي آرامش و موفقيت در زندگي روزمره، بلكه براي بهروزي و سعادت انسانها هستند. بنابر اين، يك نقد عميق، به جاي پرداختن به راهكارهايي كه اين معنويتها ارائه مي كنند، به سراغ مفهومي مي رود كه آنها از «سعادت» در نظر گرفته اند. اين نقد مي تواند بر بيانات عميق فيلسوفان مسلمان درباره سعادت و تحليلهايي كه از ماهيت آن به دست داده اند تكيه كند. هرچند معنويتهاي سكولار، به دليل منطبق كردن خود با فضاي فرهنگي پست مدرنيته، تفسيرهايي از سعادت ارائه كرده اند كه جذاب به نظر مي رسد (مانند سهل الوصول و سريع الحصول بودن)، اما به نظر مي رسد به جهت سطحي بودن، نتوانند رضايت عميقي در مخاطب به وجود آورند. سعادت از منظر فيلسوفان مسلمان مبتني بر استدلالها و تحليلهاي عميقشان، در كمال قوه عقل نظري (درك مراتب هستي) و عقل عملي (كسب فضايل اخلاقي) است. مي توان مصاديقي را كه معنويتهاي معاصر براي سعادت انسان برميشمارند با اين معيار يعني كمال قوه عقلي سنجيد. در اثر حاضر، يك نمونه از اين دست مورد بررسي قرار گرفته است: «خودشكوفايي» كه عمده معنويت هاي نوين به عنوان غايي ترين خير انسان مطرح كرده اند.