تاملي انتقادي در انسان‌شناسي معنويت جديد

يكي از مباني مهم هر مكتب معنوي، انسان شناسي است. بخش مهمي از آموزه هاي معنويت‌هاي جديد نيز بر پايه نگاهي كه به انسان دارند، ارائه شده است. بازشناسي اين مباني انسان‌شناختي و بررسي انتقادي آنها زمينه ساز شناخت هرچه دقيق تر اين معنويت‌ها خواهد بود. در اين مقاله، ابتدا به بررسي سويه هاي مهم تصوير انسان در دوران مدرن، پرداخته شده است؛ اموري چون: انسان محوري و اومانيسم، ايده اصالت، فردگرايي و كمال انساني. پس از بحث از پيشينه و محتواي هر كدام از اين ويژگي ها، سخن با بررسي انتقادي آنها ادامه يافته است. در اين بررسي انتقادي مباني انسان شناختي معنويت مدرن داراي مشكلات مختلف ارزيابي شد؛ مشكلاتي چون ابتناي ايده اصالت بر يك دوگانه خطا، عدم امكان ارجاع مطلق امور به درونيات، پيامدهاي غيرقابل پذيرش (در ساحت نظري و در ساحت عملي) فردگرايي و ارائه تصويري ناقص از كمال انسان. مجموع اين ايرادات باعث شده تا انسان‌شناسي معنويت جديد داراي ايرادات مهمي شناخته شود، مشكلاتي كه تنها در سطح توصيف وجود انسان محدود نمي شود بلكه به توصيه هايي نيز كه بر اساس اين توصيف خطا ارائه مي شود نيز سرايت پيدا مي كند.