بازخواني تحليلي رنسانس فلورانس و نقش كليدي آن در فهم و سنجش عرفان پست مدرن

مسئله اصلي اين پژوهش، توجه و تمركز بر فلسفه و فرهنگ رنسانس فلورانس به عنوان نقطه آغازين تمدن نوين غرب است، از آن حيث كه نقشي مهم در فهم و سنجش عرفان و معنويت پست مدرن دارد. ارجاع متفكران عرفان پست مدرن، منابع، رويكردها و درون مايه هاي مشترك اين دو دوره، باعث شده است كه امكان طرح رنسانس دومي در تاريخ غرب و جهان فراهم شود كه در عناصري نظير گذشته‌گرايي، دنياگرايي، انسان‌گرايي و كثرت‌گرايي قابل مشاهده و رصد است. اما در كنار اين تشابهات رويكردي و محتوايي، تمايزاتي نظير قدسيت و متعلق دو رنسانس كه يكي در برابر قرون وسطي و ديگري در تقابل با مدرنيته است، وجود دارد كه رنسانس قدسي فرامدرن را شكل مي دهد. توجه به اين نكات، منجر به كشف ويژگي هايي نظير گذشته گرايي و تسلط سبك، خود اتكايي و عرفان مبتني بر مثال متصل و نفي متافيزيك و كثرت گرايي كپرنيكي در عرفان پست مدرن مي‌گردد و مشخص مي كند كه فرهنگ غرب در خود آگاهي و ترميم بحران هاي معنا و معنويت مدرن، به بازخواني و احياي قدسي رنسانس اوليه پرداخته تا خود ترميمي فرهنگي را دنبال كند.و البته، كثرت گرايي پريشان، و عرفان ثانويه بدون حقيقت جوهري و رستگاري بخش، امكان عبور از بحران هاي مدرنيته را با ترديد روبرو مي كند.