اثر استرس هاي دمايي، اسيدي و اسمزي بر مقاومت ليستريا مونوسيتوژنز و سالمونلا تايفي موريوم در برابر تيمول

مقدمه و هدف: پاتوژن هاي غذزاد مي توانند در برابر عوامل ضدميكروبي مقاومت كسب كنند و شرايط استرس زاي محيطي ممكن است در ايجاد اين مقاومت نقش داشته باشد. با توجه به وجود استرس هاي مختلف در مواد غذايي، در اين پژوهش پاسخ ليستريا مونوسيتوژنز و سالمونلا تايفي موريوم به تيمول، به عنوان يك ماده ي ضدميكروب طبيعي، در حضور استرس هاي مختلف مورد بررسي قرار گرفت. روش كار: اثر استرس هاي غيركشنده كلريد سديم ، pH و دما بر ليستريا مونوسيتوژنز و سالمونلا تايفي موريوم در توسعه مقاومت متقابل نسبت به تيمول، با ارزيابي رشد باكتري در حضور تيمول در طول موج 630 نانومتر با استفاده از دستگاه الايزا ريدر بررسي شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه شرايط غيركشنده ي pH، كلريد سديم و دما مي تواند منجر به افزايش معنادار (05/0 P) مقاومت سالمونلا تايفي موريوم در برابر تيمول گردد. با افزايش pH ميزان مقاومت ليستريا مونوسيتوژنز افزايش يافت. با افزايش دما و غلظت كلريد سديم مقاومت ليستريا مونوسيتوژنز نسبت به تيمول كاهش يافت ولي اين كاهش معنادار نبود. نتيجه گيري: شرايط استرس زاي غيركشنده مي تواند موجب ايجاد مقاومت متقابل در باكتري ها نسبت به تركيبات ضد ميكروب طبيعي مثل تيمول گردد. لذا،در محيطي كه شرايط استرس فيزيكي و شيميايي وجود دارد، ميزان بالاتري از اين تركيب ضدميكروبي جهت كنترل باكتري ها لازم است.