بررسي و تحليل سلامت معنوي از ديدگاه نهج‌البلاغه

سلامت معنوي قادر است فرد را در برابر بسياري از بيماري‌ها و مشكلات رواني مصون نگه داشته و امنيت و آرامش روحي و رواني را به وي اعطا كرده و در نهايت جامعه را سالم نگه دارد. سلامت معنوي ناشي از اعتقادات و ارتباط انسان با خالق خود است؛ لذا مي‌توان گفت مفهوم سلامت معنوي همانا شناخت خالق، دوست داشتن او و تلاش براي دست يافتن به مقام قرب اوست. هدف مقالۀ حاضر بررسي و تحليل سلامت معنوي از ديدگاه نهج‌البلاغه است. اميرالمؤمنين (ع) تمدني متعالي پايه‌ريزي كرد كه هدف آن نجات انسان در تمامي عرصه‌هاي مادي و معنوي بود. تمدن علوي كه در حقيقت استمرار تمدن نبوي است، جلوه‌اي كامل از تمدن عظيم قرآني مي‌باشد و تا كنون بديل و جايگزيني نداشته است؛ چرا كه پديده‌اي الهي بوده و با مهندسي نظام هستي هماهنگ است و اميرالمؤمنين علي (ع) آن را در يك فرآيند، نظام‌سازي و دولت‌سازي، عملياتي نموده است. از آن‌جا كه نظام‌سازي همه‌جانبه اميرالمؤمنين (ع) بر محوريت كتاب خدا و سنت پيامبر (ص) است، بنيادي معنوي دارد و نظام‌سازي اجتماعي ايشان نيز از اين قاعده مستثني نيست. اين پژوهش با روش توصيفي-تحليلي و از دريچه نهج‌البلاغه به بررسي سلامت معنوي و آسيب‌هاي توسعه معنويت در جوامع اسلامي از ديدگاه نهج‌البلاغه پرداخته و حاصل آن مؤلفه‌هاي: ترك معنويت و عبوديت، جدايي از پيشواي معنوي (انسان كامل)، مادي شدن نگرش ديني، انقطاع معنويت، دين در خدمت بشر، معنويت منهاي عقلانيت، تجمل گرايي و در نهايت فقر مادي و معنوي است.