دنيا و مرگ انديشي در كلام اميرالمؤمنين علي (ع)

مرگ به عنوان امري مسلم و سرنوشتي محتوم پيش روي هر موجودي است و همه را به سوي خويش فرا مي‌خواند. با اين وجود، هستند كساني كه از درك حقيقت مرگ عاجزند و آن را پايان حيات قلمداد كرده و لذا از ارائه هرگونه برنامه عملياتي مؤثر در موضوع، سر باز مي زنند؛ اين افراد در نهايت به هنگام مواجهه با مرگ، حكم به پوچي و بي معنايي زندگي مي دهند. اما در آن‌سو، مرگ آگاهاني قرار دارند كه به مرگ به عنوان مرحله اي حتمي از حيات مي نگرند و مطابق با اين معرفت به اعمالي مبادرت مي ورزند كه آن‌ها را به سلامت راهي عرصه قيامت مي سازد. حال با دقت در نهج البلاغه و با تكيه بر روش توصيفي-استنباطي، چيستي و چرايي مرگ و ارتباط ميان مرگ انديشي و جايگاه دنيا در كلام اميرالمؤمنين (ع) مورد مورد بحث قرار گرفته است. در همين راستا، درمي يابيم كه امام (ع) با تأكيد بر وقوع قطعي مرگ، بر بهره مندي صحيح از دنيا به عنوان تنها بستر كمال طلبي اشاره مي نمايند؛ ولي با اين شرط كه برداشت از آن، به قدر ضرورت و در اوج عدم تعلق و وابستگي باشد.