تجلي نهج‌البلاغه در كتاب فارسي 3

در نظام آموزشي ايران اسلامي، زبان و ادبيات فارسي جايگاهي رفيع و والا دارد؛ زيرا از يك‌سو حافظ و پاسدار ميراث فرهنگ و ادب و پيشينه ارزشمند سرزمين ما و معرف چيستي و كيستي ملت فرزانه و فرهيخته ايران در درازناي تاريخ است و از ديگر سو، مناسب‌ترين ابزار انتقال فرهنگ و معارف الهي، اسلامي، ديني و ملي ما از نسل‌هاي گذشته به نسل‌هاي آينده است. از طرفي، نهج‌البلاغه حضرت علي بن ابي طالب (ع) از نخست پيدايش، تأثير عميقي بر فرهنگ و ادب عربي و فارسي گذارده و شاعراني هم‌چون رودكي و فردوسي قبل از جمع‌آوري نهج‌البلاغه (حدود سال 400 هجري قمري) نيز از سخنان مولاي متقيان كه در جهان اسلام شايع و ساير بوده است، متأثر شده‌اند؛ زيرا اين كتاب علاوه بر لطايف عرفاني، لبريز از پندها و نصيحت‌هايي است كه درهاي هدايت را به سوي هدايت‌جويان مي‌گشايد. با عنايت به موارد موصوف، در اين مقاله با محور قرار دادن آموزه‌هاي اخلاقي به بررسي پاره‌اي از مطابقات‌هاي مفهومي، مضموني و لفظي نهج‌البلاغه با متون درسي كتاب فارسي 3 پرداخته شده است.