نقش فضاهاي سبز در كاهش آلودگي اراضي پسا صنعتي با رويكرد مديريت توسعه پايدار

معادن و اراضي پساصنعتي متروكه مي‌توانند موقعيت‌هاي جديد زمين‌شناسي فراهم كنند. طيف وسيعي از شرايط محيطي مرتبط با اين سايت ها مي تواند منجر به ايجاد زيستگاه هاي حاوي گونه ها و جوامع بيولوژيكي غير معمول شود. حفاظت از طبيعت، ارزش‌هاي تاريخي و اجتماعي آنها مشهود است. ارزش مناظر فراصنعتي براي جوامع محلي هم در شكل كنوني و هم در پيوند آنها با گذشته نهفته است. بخش مهمي از توسعه مجدد يا احياي سايت‌هاي فراصنعتي بايد شامل حفظ ويژگي‌هاي باستان‌شناسي، زمين‌شناسي و اكولوژيكي قابل توجه همراه با ايجاد زيستگاه شامل پوشش گياهي طبيعي باشد. از طرفي به منظور دستيابي اهداف توسعه پايدار، افزايش مساحت فضاي سبز معمولاً به عنوان يك ابزار برنامه ريزي و استراتژي سازگاري براي مبارزه با اثرات زيست محيطي ناشي از تغييرات آب و هواي جهاني و شهرنشيني استفاده مي شود. بنابراين، درك تغيير فضاهاي سبز و تأثيرات ناشي از اين تغيير مهم است. روش مورد استفاده در اين پژوهش با رويكرد توصيفي-تحليلي به بررسي موضوع فضاهاي سبز و تأثير آن‌ها بر كاهش آلودگي اراضي پساصنعتي با رويكرد مديريت توسعه پايدار مي‌پردازد.