بررسي آلاينده هاي آب هاي زير زميني و آسيب پذيري آبخوان ها

سفره هاي آب زيرزميني، به عنوان يكي از مهمترين منابع آبي آسيب پذير، به شكل هاي مختلف در معرض آلودگي قرار دارند، كه تشخيص و كنترل آلودگي در آن ها نسبت به آب هاي سطحي مشكل تر وپرهزينه تر است. همچنين، به دليل استمرار آلودگي در اين منابع، بهترين روش جلوگيري از آلودگي آن ها، شناسايي منابع آلوده كننده مي باشد. به منظور پيشگيري از نفوذ و ارتباط آب هاي نا متعارف به مناطق با آسيب پذيري بيشتر ، تهيه نقشه هاي پهنه بندي آسيب پذيري و اتخاذ سياست هاي مديريتي دو راه كار مناسب جهت رفع اين مشكل است. يكي از ابزارهاي مناسب كه كمك مؤثري به مديريت آب هاي زيرزميني مي كند، تهية نقشه هايي است كه در آن ها مناطق آسيب پذير يا حساس به آلودگي مشخص شده باشند. بدين منظور نقشه هايي از مناطق حساس و مستعد نسبت به بروز آلودگي تهيه مي شود. در روش هاي موجود براي ارزيابي آسيب پذيري آب هاي زيرزميني شاخصي تعريف مي شود ، براي پهنه هايي كه شاخص آن بزرگتر باشد، نيروي آلودگي در آنها بيشتراست. بدين ترتيب مي توان مناطق مختلف را با يكديگر مقايسه كرد و معياري واحد براي ارزيابي در اختيار داشت. ارزيابي آسيب پذيري آب هاي زيرزميني به روش هاي مختلفي صورت ميگيرد كه از آن جمله ميتوان به روش هاي مبتني بر شبيه سازي، روش هاي آماري و روش دراستيك اشاره كرد يكي از روش هاي متداول براي ارزيابي. آسيب پذيري ذاتي آبخوان، روش دراستيك است. مفهوم توانايي آسيب پذيري آبهاي زيرزميني اولين بار در اواخر دهة ۱۹۶۰ در فرانسه براي هشدار دربارة آلودگي آب ارائه شد.