شناسايي و تحليل موانع دانشگاهي توسعه كارآفريني با تأكيد بر حوزه علوم انساني و اجتماعي

هدف: امروزه حركت به سمت توسعه كارآفريني جزء اهداف و برنامه‌هاي همه دانشگاه‌ها محسوب مي‌شود. به نظر مي‌رسد، فعاليت‌هاي كارآفريني در رشته‌هاي حوزه علوم انساني و اجتماعي نسبت به ساير حوزه‌ها موفقيت‌هاي كمتري داشته‌اند. اين عدم موفقيت از عوامل گوناگوني ناشي مي‌شود كه يكي از مهمترين آنها موانعي هستند كه در درون دانشگاه‌ها وجود دارند. بر اين پايه، هدف پژوهش حاضر شناسايي و تحليل موانع دانشگاهي كارآفريني با تأكيد بر حوزه‌ علوم انساني و اجتماعي بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع كاربردي است كه با استفاده از روش كيفي گرندد تئوري انجام شد. جامعه آماري پژوهش حاضر، اعضاي هيأت علمي رشته‌هاي علوم انساني و اجتماعي بودند كه از روش نمونه‌گيري هدفمند براي انتخاب اعضاي نمونه استفاده شد. براي گردآوري داده‌ها از مصاحبه نيم‌ساختار يافته استفاده شد. فرآيند انجام مصاحبه‌ها تا رسيدن به اشباع نظري بعد از مصاحبه با 18 نفر از اعضاي هيأت علمي ادامه پيدا كرد. براي تحليل، تفسير و كدگذاري دادهها از روش تحليل مضمون استفاده شد. يافته‌ها: با تحليل داده‌هاي حاصل از مصاحبه ها تعداد 52 كد اوليه شناسايي شدند كه اين كدها در قالب 7 مقوله فرعي و 1 مقوله اصلي تحت عنوان موانع دانشگاهي دسته بندي شدند. بدين ترتيب، از ديدگاه مصاحبه‌شوندگان 7 مقوله مديريت و ساختار دانشگاه، كمبود بودجه دانشگاه، فرهنگ حاكم بر دانشگاه، وابستگي دانشگاه‌ها به دولت، قوانين دانشگاهي، آموزش‌هاي دانشگاهي، و ارتباطات دانشگاهي مهمترين موانع دانشگاهي توسعه كارآفريني در حوزه‌ علوم انساني و اجتماعي هستند. نتيجه‌گيري: شناخت موانع كارآفريني نخستين اقدام براي توسعه و بهبود كارآفريني است. در پژوهش حاضر با مطالعه كيفي ديدگاه اعضاي هيأت علمي حوزه علوم انساني و اجتماعي، مهمترين موانع دانشگاهي توسعه كارآفريني در حوزه علوم انساني و اجتماعي مورد بررسي و مداقه قرار گرفت. يافته هاي پژوهش ضمن بسط مباني نظري اين حوزه، مي تواند به برنامه ريزي بهتر براي توسعه كارآفريني در حوزه علوم انساني و اجتماعي كمك نمايد.