يك رويكرد عملياتي براي بهينه‌سازي داده محور مسئله زمان‌بندي پرواز

امروزه خدمات حمل و نقل هوايي جز صنايع پر اهميت مي‌باشند. شركت هاي هواپيمايي بايد هزينه هاي عملياتي خود را با مديريت موثر پروازها، هواپيماها و خدمه خود كنترل كنند. مسائل حمل و نقل هوايي شامل طراحي برنامه، تخصيص ناوگان ، مسيريابي هواپيما و برنامه ريزي خدمه مي شود. مسئله اوليه خطوط هوايي طراحي برنامه است، كه بر اساس آن مجموعه اي از پروازها با شهرهاي مبدا و مقصد خاص و همچنين زمان خروج و ورود تعيين مي شود. سپس، مسئله تخصيص ناوگان حل مي شود تا يك نوع هواپيما به هر پرواز اختصاص داده شود تا سود پيش بيني شده حداكثر شود. سپس در مسئله مسيريابي هواپيما، يك لگ يا مسير پروازي براي هر هواپيماي جداگانه ايجاد مي شود تا بتواند هر پرواز را دقيقاً يكبار با حداقل هزينه و در حالي كه نيازهاي تعمير و نگهداري را برآورده مي كند، پوشش دهد. سرانجام، مسئله برنامه زمانبندي خدمه حل مي‌شود. در عمل، اكثر شركت هاي هواپيمايي اين مسائل را به صورت متوالي براي برنامه ريزي عمليات خود حل مي كنند، اگرچه اخيراً تلاش فزاينده اي براي توسعه رويكردهاي جديدي براي ادغام برخي از مسائل برنامه ريزي عمليات هواپيمايي در عين حفظ قابليت حمل و نقل انجام مي شود. مسائل حمل و نقل هوايي در دنياي واقعي داراي عدم قطعيت بالا به ويژه در بحث تقاضا مي‌باشند از اين رو توجه به رويكردهايي كه عدم قطعيت را مد نظر قرار مي‌دهند حائز اهميت مي‌باشد. از طرفي پژوهش‌هاي حال حاضر به سمت استفاده از داده‌ها حركت مي‌كنند و صنعت حمل و نقل هوايي جز صنايعي مي‌باشد كه حجم بالايي از داده‌ها را به طور مداوم توليد مي‌كند. با توجه به موارد ذكر شده اين پژوهش به ادغام مسئله‌ي زمانبندي پرواز و تخصيص ناوگان پرداخته و هزينه‌ي فرصت‌هاي از دست رفته را در مدل نيز در نظر گرفته. عدم قطعيت تقاضاي مسئله را به دو روش در مدل اعمال كرديم. ابتدا مدل را به صورت يك مدل دو مرحله‌اي داراي عدم قطعيت سناريو محور با استفاده از روش تخمين متوسط نمونه حل كرده و سپس با استفاده از داده‌هاي تاريخي تقاضاي الگوريتم رگرسيون خطي چندگانه تقاضاي مسيرهاي پروازي را براي دو نوع كلاس پروازي تخمين زده و در مدل ثابت جايگذاري مي‎كنيم و نتايج دو روش را با يكديگر مقايسه مي‌كنيم.