تاثير طراحي محيطي و توسعه محلي بر كاهش بزهكاري (مطالعه ي موردي: پارك رجايي زنجان)

فرآیند پژوهش اینكه پاركها به عنوان یكی از فضاهای عمومی زمینه ساز ایجاد تعاملات اجتماعی، بیش از هر محیط جمعی نیازمند امنیت هستند. كمبود امنیت در پارك شهری با كاهش تعداد مراجعه كنندگان و دفعات مراجعه توأم بوده و به كاهش مطلوبیت آنها می انجامد. این فضاها امروزه به كانون هایی كه در آنها انواع جرایم صورت می گیرد، مبدل شده اند. در بسیاری از كشورها به بهبود ایمنی پارك ها از طریق طراحی محیطی وتوسعه محلی توجه لازم نشده و بیشتر فاكتورهای اجتماعی از جمله فقر، بیكاری، میزان بالای جمعیت جوان و... را به عنوان عوامل اصلی ایجاد جرایم به شمار می آورند. از این رو سئوال پژوهش به این ترتیب كه پیشگیری فرصت بزهكاری از طریق طراحی محیطی و توسعه محلی چیست؟ و چگونه می توان از طریق طراحی محیطی وتوسعه محلی فرصت بزهكاری را كاهش داد؟ هر چند با ورود به پارك رجایی زنجان بدون آگاهی از مفهوم اصول CPTED تا حدودی این اصول رعایت شده ولی اگر همراه با عواملی مثل تقویت بعد اجتماعی مردم(افزایش تعلق خاطر مردم به فضاهای عمومی بخصوص پاركها)، توافق و همدلی بین سازمان های مسئول اعم از نیروهای پلیس و مردم و ... ، ایجاد تغییر در تصویر ذهنی مردم نسبت به این پارك درطول زمان و واگذاری بخشی از مسئولیت ها به شهروندان باشد نتیجه بخش خواهد بود