فتواي مذهب پنجم و نقش آن در پيشبرد وحدت و تقريب اسلامي

وحدت اسلامى و تقريب مذاهب، آرمانى است كه همه مصلحان امت اسلامى و طلايه‌داران بيدارى اسلامى آن را سر‌لوحه اهداف و آرمان خود قرار داده‌اند. تجربه فعاليت‌هاي تقريبي و وحدت نگر از زمان سيد جمال الدين تا كنون، هر پژوهشگر و محقق علاقمند در اين حوزه را به‌اين نتيجه مي‌رساند كه بهترين و اصليل ترين راه تقريب مذاهب ـ كه بدون آن ديگر راهكارها يقينا بدون نتيجه خواهد بود ـ تقريب فقهي و استفاده از ظرفيت فتوا است. اما مقصود از فتوا تلاش براي اشتراك در آراء بسيار جزئي فقهي نيست. بلكه نوع فتوا بايد از سنخي باشد كه اولا مخاطبان عام را شامل شود و ثانيا در جهت ترويج مدرا و پذيريش ديگري و تشويق به تمسك به غايات اصلي دين باشد. كارآمدترين فتواي لازم در اين باب فتواي «پذيرش شيعه به عنوان مذهب پنجم و نگاه متقابلي شيعيان به مذاهب فقهي اهل سنت» است. كه در اين مقاله سعي شده است چرايي اهيمت اين فتوا بررسي شود.