بررسي فرايند مديريت پسماند در كشورهاي ايران و ژاپن

مديريت پسماند در شهرهاي بزرگ، به شيوهاي اصولي و با رعايت مسائل زيست محيطي، يكي از مهمترين موضوعات مورد بحث در زمينه مديريت پسماند ميباشد. افزايش آگاهيهاي عمومي نسبت به مسائل بهداشتي و زيست محيطي از يك طرف و محدوديت منابع انرژي و مواد در سطح دنيا و افزايش تقاضا به خصوص در كشورهاي در حال توسعه از طرف ديگر برنامه ريزان شهري را بر آن داشته است تا نسبت به طراحي و اجراي روشهاي بهينه ي مديريت پسماند، كه بر اساس نگرش توسعه ي پايدار بوده و مسائل اقتصادي، زيست محيطي و اجتماعي را هم زمان و در كنار يكديگر در نظر داشته باشد، اقدام نمايند. در ايران به رغم سابقه طولاني سازمانهاي محلي و قدمت تشكيل برخي از شهرداريها مديريت پسماندهاي شهري، همچنان به شكل سنتي بوده و تا دهه هاي اخير تحولات اين امر چندان محسوس نبوده است كه در پي افزايش جمعيت شهرها، كميت و كيفيت پسماندها موجب آلودگيهاي زيست محيطي و بهداشتي براي شهروندان و نارضايتي آنان گرديد. در مقابل، ژاپن اهميت مشاركت و اموزش جامعه را در ارتقاء اگاهي زيست محيطي و مديريت زباله مسئول مي داند. دولت به طور فعال ساكنان را تشويق مي كند تا در ابتكارات مديريت زباله، از جمله مرتب سازي زباله، بازيافت و كاهش توليد زباله شركت كنند. تعهد ژاپن به مديريت زباله و پايداري محيط زيست اين كشور را به عنوان يك رهبر جهاني در اين زمينه قرار داده است. از طريق اجراي سياست كاهش زباله و بازيافت، سيستم هاي جمع اوري و مرتب سازي كارامد زباله، تكنيك هاي پيشرفته سوزاندن زباله و تمركز بر بازيافت، ژاپن موفقيت قابل توجهي در كاهش توليد زباله و حفظ محيط زيست به دست اورده است.