فن‌هاي گفتمان‌سازي شناختي

طرح يك ايده و تبديل آن به خواستي عمومي (گفتمان‌سازي) از فرايندهاي شناختي تلقي مي‌شود. علوم شناختي در اين زمينه با تأكيد بر ذهن، روان و پيش‌زمينه‌هاي فرهنگي و اجتماعي مخاطب، سعي دارد با فن‌هاي خاصي، اغنايي فهمي، در مخاطب به وجود آورد تا منطق مشتركي را بين ارائه‌كننده ايده و مخاطبان، به وجود آورد. در اين قلمرو مؤلفه‌هاي متعددي از جامعه هدف مورد توجه قرار مي‌گيرد كه از آن جمله ويسكوزيته فضاي فكري مخاطب است. اين مؤلفه مي‌تواند نحوه انتشار، مانايي و مقبوليت ذهني را براي مخاطب تعريف كند. هاگراستراند از فضاشناسان شهير با ارائه نظريه پخش به اين مقوله مي‌پردازد و زروباول با تبيين جامعه‌شناسي شناخت، مقوله‌بندي و زمان، به چشم‌اندازهاي ذهن مبادرت و راهكارهاي تأثيرگذاري را در شناخت انساني، كالبدشكافي مي‌كند. بنابراين گفتمان‌سازي با فن‌هاي شناختي مي‌تواند منجر به حساسيتي مطلوب در مخاطب ‌شود. نتايج حاصل از اين پژوهش كه در دانشگاه اصفهان صورت گرفته نشان مي‌دهد كه: - جامعه مخاطب الگوي اسلامي ايراني پيشرفت بر خلاف عناوين كنفرانس حالت عمومي ندارد و داراي ويسكوزيته سني و ساحت متفاوت در حوزه دانش است. - كميته‌هاي برنامه‌ريزي وزارت علوم با طرح نظريه پيشرفت در پنج رشته دانشگاهي (جغرافيا، مديريت، تاريخ، اقتصاد، جامعه‌شناسي) مي‌تواند ساحتي را براي شناخت و نقد اين نظريه ايجاد كنند. - كوچك‌سازي، واژه‌سازي و تيزرسازي در محافل رسانه‌اي و تعيين هفته برنامه‌ريزي ايران در تقويم، مي‌تواند ذهن طيفي از مخاطبان جوان‌تر را نسبت به الگو حساس كند.