پيامدهاي تغيير اقليم و آيندۀ امنيت آبي در ايران

عدم توجه به اقليم و تغييرات آن مي‌تواند امنيت آبي را وارد مرحلۀ بحراني‌تري نمايد و خسارات جبران‌ناپذيري به بخش‌هاي مختلف كشور وارد سازد. پيش‌نگري اثر تغيير اقليم بر امنيت آبي با تأكيد بر فراسنج‌هاي اقليمي راهي براي برنامه‌ريزي وكاهش اثرات منفي اين تغييرات است. در مطالعۀ حاضر روند داده‌هاي بارش، دماي متوسط و تبخير‌ و تعرق بر اساس برونداد دو مدل اقليمي MRI-ESM2 و GFDL-ESM4 با استفاده از آزمون ناپارامتري من- كندال براي ميانگين سالهاي 2100- 2020 تحت دو سناريوي SSP2-4.5 و SSP5-8.5 مورد ارزيابي قرار گرفت تا بر اساس آن‌ها امنيت آبي در ايستگاه‌هاي منتخب ايران با تأكيد بر متغيرهاي آب‌و‌هوايي مورد بررسي قرار بگيرد. نتايج نشان داد كه در بيشتر مناطق كشور دما و تبخير و تعرق در سطح معناداري 05/0 روند افزايشي خواهند داشت. در مورد متغير بارش اجماع مناسبي در آينده از مدل‌ها بر آورد نشد؛ اما در اكثر مناطق كشور بغير از ايستگاه انزلي كه روند افزايشي غير معناري در تمام شرايط نشان داد، تحت سناريوهاي مورد بررسي روند كاهشي بارش رخ خواهد داد؛ كه اين كاهش تنها در شرايط سناريوي SSP2-4.5 از مدل GFDL-ESM4 براي ايستگاه‌هاي كرمانشاه، زاهدان و بندرعباس و تحت سناريوي SSP5-8.5 از مدل MRI-ESM2 براي كرمانشاه در سطح معناداري 05/0 تأييد مي‌شود. بنابر نتايج، وقوع تنش آبي در بيشتر مناطق كشور امري اجتناب‌ناپذير در ميانگين سا‌ل‌هاي 2100- 2020 در مناطق مورد بررسي خواهد بود.