تحليل سياستي پيامدهاي امنيتي بحران آب در شهر تهران از منظر حكمراني مطلوب سرزميني

افزايش تقاضا براي آب، مسأله كمبود آب را به عنوان يكي از مهم ترين چالش ها و بحران هاي فرا روي دولت ـ ملت هاي قرن بيست و يكم تبديل كرده است. صرف نظر از ابعاد جهاني اين مسأله، در ايران نيز مسأله كمبود آب، به يكي از اصلي ترين دغدغه هاي مسئولان و يكي از مهم ترين معضلات اجتماعي جامعه ايراني تبديل شده است. بر طبق برنامه سازمان محيط زيست سازمان ملل ايران تا سال 2015 به طور جدي و خطرناكي دچار كمبود آب خواهد شد. نشانه هاي اين واقعه از سال 1376 نمايان و در سال 1380 در تهران و در ساير استان هاي كشور از جمله خراسان، سيستان و بلوچستان، كرمان و ساير استان ها به اوج خود رسيد. عواملي همچون رشد جمعيت، نياز به غذاي بيشتر، ضرورت ارتقاي سطح بهداشت و رفاه اجتماعي، توسعه صنعتي و حفاظت اكوسيستم ها، تقاضاي آب را روز به روز بيشتر مي كند. استان تهران يك ميليارد و 550 ميليون مترمكعب آب در سال نياز دارد كه يك ميليارد مترمكعب از آن در شهر تهران مصرف مي شود. 33 درصد از اين ميزان آب از سد كرج، 22 تا 28 درصد از آب هاي زيرزميني، 30 درصد از سد لتيان و مابقي از سد لار تأمين مي شود. در تحقيق حاضر سعي بر آن است كه ضمن بررسي بحران جهاني آب، پيشينه سياستگذاري آب و آبرساني در كلان شهر تهران، منابع آبي تامين كننده آب مورد نياز شهروندان پايتخت؛ به بررسي ابعاد امنيتي ناشي از شكل گيري بحران هاي احتمالي آب تهران پرداخته شود. بدين منظور ابتدا با رويكرد سيستمي و تسلسل پيامدها و سپس با توجه به سابقه ادوار گذشته حكمراني آب در ساير مناطق ايران، به تحليل پيامدهاي امنيتي بحران آب تهران پرداخته شده است.