بررسي مخاطرات اجتماعي خشك شدن درياچه اروميه

خشكيدن درياچه ها و تالاب ها به ‌عنوان يكي از مخاطرات طبيعي جامعه بشري و محيط طبيعي شناخته مي‌شود. اين پديده عموماً از تغيير اقليم و مديريت نامناسب منابع اب و تغيير در سبك زندگي و شيوه توليد صورت مي‌گيرد و در سرتاسر چرخه هيدرولوژيكي منتشر مي‌شود. بنابراين، خشك شدن درياچه ها يك پديده طبيعي و انساني بشمار مي آيد كه متناسب با آن منجر به شكل گيري بحرانهاي طبيعي و انساني مي شود. پيامدهاي ناشي از خشك شدن درياچه‌ها، كشورها را با مشكلات جدي مواجه مي‌سازد. در اين ميان يكي از مواردي كه طي سالهاي اخير در شمال غرب ايران مشكل ساز شده است، بحث خشكيدن درياچه اروميه است كه پيامدهاي محيطي و انساني فراواني را در اعاد مختلف به همراه داشته است. در اين مقاله تلاش مي شود به بررسي اجمالي پيامدهاي اجتماعي اين پديده پرداخته شود. روش تحقيق توصيفي- تحليلي و ابزار گردآوري اطلاعات مطالعات كتابخانه اي است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه پيامدهاي اجتماعي ناشي از خشك شدن درياچه اروميه عبارتند از: درگيري‌هاي قومي و طايفه‌اي، كاهش سطح رفاه ساكنان پيرامون درياچه، كاهش ورود گردشگر، افزايش بيكاري، چالش در مديريت فضاي منطقه، محروم شدن انسان‌ها از زيستن در مكان مورد علاقه، حاشيه‌نشيني، توسعه ناهنجاري‌هاي اجتماعي، آسيب به يكپارچگي ...