نقش رهبري تحول افرين بر كاهش فرسودگي شغلي و پويايي كاركنان و مديران سازمان

با پيچيده ترشدن روز افزون جوامع امروزي، رسالت سازمانها براي برآوردن انتظارات جوامع، حساسي تر و مهم تر مي شود، به طوري كه مي توان اذعان كرد كه دنياي ما دنياي سازمانهاست و آنچه امروز در بين اهل فن و به اتفاق نظر به يقين تبديل شده، نقش اساسي نيروي انساني به عنوان عامل گردانده اصلي سازمانهاست. به عبارت ديگر، انسانها به كالبد سازمان جان مي دهند. بي ترديد، نيروي انساني كارآمد و خود انگيخته مي تواند براي رشد خود و توسعه و دستيابي به هدف هاي برنامه ريزي شده سازمان، بيشترين كارآيي را داشته باشد. فرسودگي شغلي از جمله خطرات شغلي است كه در سالهاي اخير مورد توجه قرار گرفته است. اين معضل علاوه بر بروز اثرات نامطلوب جسمي، عوارضي رواني متعددي نيز به همراه داشته است از واژه فرسودگي براي توصيف پاسخ هاي انسان در برابر فشارهاي رواني تجربه شده استفاده مي شود.محيط پيرامون سازمان ها پوياتر از قبل شده و سازمان ها براي رسيدن به موفقيت ضروري است به سمت تحول حركت نمايند. رهبري تحول يكي از پارادايم هاي رهبري جهت ارتقاي عملكرد سازمان در محيط متلاطم امروزي با قابليت بر انگيختن كاركنان و توسعه يك فرهنگ سازماني كه رويه هاي اخلاقي در آن يك هنجار رفتاري تلقي شده سعي در پيش بيني تغييرات محيطي دارد. رهبران تحول آفرين تصويري از يك چشم انداز آينده روشن و مورد نياز را شكل مي‌دهند. قابليت هاي رهبري تحول آفرين براي اجراي فرايند مناسب تحول آفريني به سازمان ها جهت پاسخ سريع به شرايط رقابتي در حال تغيير اطمينان مي‌بخشد. سازمان هاي موفق به رهبراني نيازمندن كه با زرف نگري جهت مناسب و مسير آينده سازمان را مشخص سازند و انگيزه ايجاد تحول را در كاركنان بوجود آورند.