بازطراحي كتيبه و نقوش هندسي با استفاده از مصالح سازگار با محيط زيست؛ نمونه موردي: كتيبه سردر دانشكده معماري و شهرسازي دانشگاه هنر اصفهان

مفهوم پايداري در دهه 1970 ميلادي، نتيجه آگاهي بشر نسبت به مسائل محيط زيست و مشكلات فرهنگي- اجتماعي و اقتصادي مي‌باشد. هـر چنـد مباحث اوليه پايداري در زمينه زيست‌محيطي مطرح شده، اما خصوصيات مفهوم پايداري و ويژگي‌هاي چندبعدي آن، محدود شدن آن را به زمينه زيست‌محيطي امكان‌پذير نمي‌ساخته اسـت. از زمان دسـتور كـار 21 در كنفـرانس ملـل متحد در زمينه محيط و توسعه، مفهوم مـذكور از قلمـرو محـيط زيـست بـه عرصه‌هاي سياست‌گذاري اقتصادي، اجتماعي و حتي فرهنگي نيز تعميم يافته است. هدف از پژوهش حاضر طراحي دوباره يك عنصر معماري به شكلي تازه و با بياني هماهنگ با نيازهاي امروز و شناخت معماري پايدار و مولفه‌هاي آن و نقشي كه اين مولفه‌ها در ارتقاء پايداري زيست‌محيطي و فرهنگي از لحاظ كيفي و بصري دارند مي‌باشد. در اين پژوهش ابتدا مفاهيم پايداري از بعد فرهنگي به عنوان يكي از ابعاد مغفول پايداري و بعد زيست‌محيطي به عنوان يكي از ابعاد پايداري كه با توجه به ميزان بالاي تخريب محيط زيست به وسيله صنعت ساختمان مورد توجه قرار گرفته بيان شد. سپس نقش الگوهاي معماري سنتي هم چون نور و نقوش هندسي در تحقق پايداري فرهنگي و نقش مصالح در تحقق پايداري زيست‌محيطي بيان شد. در نهايت با توجه به مطالعات كتابخانه‌اي و آزمايش‌هاي انجام شده در كارگاه شهرك علمي تحقيقاتي اصفهان جهت توليد سنگ مصنوعي به عنوان مصالح، طراحي كتيبه سردر دانشكده معماري و شهرسازي دانشگاه هنر اصفهان انجام شد