رتبه‌بندي ريسك‌ها بر پايه عدد اولويت ريسك

ريسك به عنوان شرايطي كه در آن امكان انحراف از يك وضعيت مطلوب وجود دارد، در همه جنبه‌هاي زندگي بشر قابل بحث است. مديريت و كنترل پيامدهاي نامطلوب ريسك مستلزم شناخت آن است و براي اين منظور رويكردهاي مختلفي تاكنون مطرح شده است. بدون شك ارزيابي ريسك هسته اصلي مديريت ريسك است و به طرق مختلفي قابل انجام است. در يك دسته‌بندي به روش‌هاي كمّي، نيمه‌كمّي و كيفي اشاره مي‌شود. روش‌هاي كمّي برپايه مدل‌هاي ريسك كار مي‌كنند و براي استفاده‌هاي عملي به داده‌هاي تجربي مرتبط با ريسك نياز دارند. در مقابل روش‌هاي نيمه‌كمّي و كيفي بر پايه قضاوت خبرگان استوار هستند و داده‌هاي مورد نياز را در حين ارزيابي فراهم مي‌كنند. در ميان روش‌هاي نيمه‌كمّي، روش تجريه و تحليل حالت‌هاي خرابي و اثرات آنها ‎(FMEA)‎ به عنوان يك روش متداول در حوزه ارزيابي انواع ريسك‌ها، بسيار مورد توجه قرار گرفته است. اين روش بر پايه يك شاخص به نام عدد اولويت ريسك كار مي‌كند كه دستمايه اين مطالعه است. عدد اولويت ريسك، به طور همزمان سه جنبه مختلف ريسك، شامل فراواني، شدت و شانس كشف ريسك را ارزيابي مي‌كند و از اين نظر مي‌تواند گزينه مناسبي براي اولويت‌بندي ريسك‌ها باشد. با اين وجود در ادبيات ‎FMEA‎ از لحاظ استنباط آماري كار جدي بر روي اين شاخص انجام نشده است. در اين مقاله ضمن معرفي عدد اولويت ريسك، درباره استنباط آماري پيرامون اين كميت بحث و نتايج جديدي ارائه شده است.