استحصال رواناب در مناطق نيمه خشك استراتژي براي آبياري تكميلي و افزايش ميزان توليد

بكارگيري سيستم هاي كم خاكورزي كه اولين بار در مناطقي بجز ايران ابداع شده اند لزوما نمي تواند در سيستم هاي نسبتاً سنتي ديم ايران كارآمد باشد. ايجاد سازهاي جمع آوري و هدايت رواباب ها نظير ژسور، مسكات، كاگ، انواع مختلف تراس بندي ها، باندهاي كنتوري و همچنين روشهاي نظير پيتينگ، ايجاد خاكريز هاي هلالي و ابرويي، استفاده از آب بين رديفهاي كاشت و بكار گيري مخازن و سدهاي سنگي مي توانند ميزان آب قابل دسترس براي گياهان را در طي ماه هاي خشك انتهاي فصل رشد به طور قابل توجهي افزايش دهند. مديريت هاي صحيح زراعي نظير بهينه نمودن تاريخ كاشت در هر منطقه براي بهره گيري از ريزش باران در طي رشد فعال گياه، تراكم و الگوي كشت مناسب و استفاده از آرايش كشت كپه اي از ساير موارد تأثير گذار و خاص منطقه اي محسوب مي شوند. استفاده از سيستم هاي لي فارمينگ در مناطقي كه از بارش هاي نسبتا بالا برخوردار مي باشند اين فرصت را ايجاد مي كند تا بدون آيش گذاشتن زمين، ضمن افزايش حاصلخيزي خاك در دراز مدت، مشكل كمبود علوفه را نيز تا حدودي مرتفع نمود.استفاده از بذور توده ها و ارقام برتر محصولات ديم (گندم، جو، آفتابگردان، ارزن، سورگوم و حبوبات ديم) كه در همان منطقه معرفي شده اند و بكارگيري تكنيك هاي موثر منطقه اي در قالب مزارع الگويي مي تواند در تشويق زارعين موثر باشد