بررسي ارتباط الگوي كنشي و حوزه معنايي در نوشتار زنانه

Studying the relationship between action pattern and semantic field in women s writing

در قرن بيستم زنان نويسنده، با هدف تغيير ارزش هاي اجتماعي و تعاريف از پيش تعيين شده، به موضوعاتي پرداختند كه كلام مردانه ناديده مي گرفت. آنان از طريق نحو گريزي در نوشتار و گسيختگي در زبان، سعي در شكستن ساختارهاي شكل گرفته مرد سالارانه داشتند. در نتيجه، در ادبيات معاصر ميان زبان و نوشتار زنانه ارتباط تنگاتنگي وجود دارد. زن نويسنده در روند آفرينش ادبي مسيري متفاوت از يك مرد در پيش مي گيرد. بنابراين، بررسي نوشتار زنانه مستلزم در نظر گرفتن هويت جنسي نويسنده است. حوزه معنايي يك متن ادبي نه تنها در محتواي داستان بلكه در سازه هاي متن نيز تنيده مي شود و معناي آن ها در نظام روابط صوري اي نهفته است كه اين سازه ها با يكديگر دارند. بررسي الگوي كنشي يك متن روايي يكي از شيوه هاي تحليل سازه هاي متن است كه به ارتباط شخصيت ها به عنوان كنشگران داستان مي پردازد. در حقيقت، حوزه معنايي يك متن روايي كاركردهاي كنشگران داستان را تعيين مي كند. جستار حاضر با مطالعه داستان درخت گلابي گلي ترقي و با تكيه بر نظريه گرماس و زيما، در پي بررسي الگوي كنشي در نوشتار زنانه است و نشان مي دهد كه چگونه تغيير كاركرد كنشگران داستان به نوعي نشان دهنده واكنش به جامعه مردسالار در سطح روايت است.