مقايسه ميزان كاربرد بينامتنيت در ادبيات كودك گروه سني الف و ب

comparison of the use of intertextuality in children s literature in groups A and B

رابطه بين متون براساس هم حضوري را بينامتنيت مي خوانند و از آنجا كه تاكيد ژار ژنت بر آن بوده است كه هيچ متني به طور مستقل و بدون تاثير از پيش متن ها به وجود نمي آيند، نتيجه مي گيريم كه در توليد هر اثر جديد (بيش متن) متون قبلي (پيش متن) بي تاثير نخواهند بود. براساس ديدگاه ژنت در توليد اثر جديد كه برپايه متون قبلي استوار است، هر گاه نويسنده متن دوم عينا و آشكارا مطالبي را از متون قبلي برگرفته باشد به شرط آنكه مرجع متن اول را ذكر نمايد به آن بينامتنيت صريح گفته خواهد شد اما در صورتي كه نويسنده متن دوم قصد هر گونه پنهان كردن متون قبلي را داشته باشد و اين كار را صراحتا انجام دهد به آن بينامتنيت غير صريح گفته مي شود. در بينامتنيت ضمني نيز نويسنده متن دوم قصد پنهان كردن مرجع اول را ندارد كه با بيان يكسري از اشارات، كنايات، تلميحات و ... مي توان به مرجع اول دست يافت و اينگونه مرجع اول خود را نمايان مي كند. از اين رو در اين مقاله تلاش بر اين است تا به بررسي محدودي از آثار كودك بپردازيم. در اين پژوهش كه از روش توصيفي- تحليلي استفاده شده است به بررسي يك نمونه از انتشارات فعال (كانون پرورش فكري كودكان و نوجوانان) در زمينه كودك و با انتخاب تصادفي كتاب هاي گروه سني الف و ب، تعدادي از آثار اين انتشارات را مورد بررسي قرار داده، ميزان و چگونگي بينامتنيت در آنها را ارزيابي كنيم. در اين مقاله نشان داده شده است كه بينامتنيت صريح در داستان هاي كودك گروه سني الف به دليل تحليل گرا نبودن ذهن كودكان و اينكه قادر به درك مسائل انتزاعي نيستند، بيشتر است.