ايران (وطن) و يادكرد آن‌ در مجموعۀ طفلي به نام شادي محمدرضا شفيعي كدكني

a

محمدرضا شفيعي كدكني يكي از شاعران برجستۀ معاصر است كه در اشعارش ايران و نمادهاي فرهنگي آن بازتاب بسياري داشته است. بخش زيادي از اين مسئله ناشي از دانش گسترده و آشنايي عميق وي با مظاهر فرهنگي و تمدني ايران است. در مجموعۀ طفلي به نام شادي (1399)، شاعر كم و بيش با همان بوطيقاي خاص خود كه در مجموعه‌هاي قبلي يعني آيينه اي براي صداها و هزارۀ دوم آهوي كوهي به ثبات رسيده بود با استفادۀ معتدل از زبان آركائيك و روزمره در كنار هم و تصاويري با زيبايي‌شناسي نوقدمايي، سعي كرده است، مفاهيم مورد نظر خود را بيان كند. مفاهيمي در اين دفتر پروبال گرفته‌اند كه همواره جزو دغدغه‌هاي اصلي شاعر بوده‌اند: مفاهيم و انتقادهاي سياسي، اجتماعي، دغدغه‌هايي براي وطن و آزادي، عشق و عرفان، طبيعت گرايي، نمادگرايي و تعامل با سنت‌هاي شعر فارسي. يكي از دغدغه هاي اصلي شاعر در اين مجموعه به مانند مجموعه هاي پيشين، تأمل در باب ايران و مسانل آن است. در اين پژوهش با روش تحليلي – توصيفي تلاش شده است نگاه وي به ايران و دغدغه ها و دل‌نگراني‌هاي او در اين باره تحليل و بررسي شود. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه وي در ادامۀ راهي كه در دفاتر قبلي خود داشته، ايران را همواره در كانون توجه خود قرار داده و اميدها و گاه نااميدي هاي خود را خطاب به آن بيان كرده است. دردمندي فرهنگي و ياد وطن و ايران، عشق به ايران فرهنگي، دل نگراني ها براي وطن، غربت در وطن، بيان مسائل اجتماعي و سختي هاي زيستن در وطن، اميدها و آرزوهاي براي وطن و... مسائلي است كه شفيعي در اين مجموعه‌شعر به آن‌ها پرداخته است.