اصول تربيت معنوي فرزند(متربي) از منظر نهج البلاغه (با تأكيد بر نامه ۳۱ و خطبه يك نهج البلاغه)

تربيت معنوي با ويژگي هاي خاص و تعالي بخش خود تضمين كننده كمال و سعادت بشريت در همه قرون و ره توشه تمامي ره پويان طريق كمال است. در دين مبين اسلام بيانات و سيره پيشوايان و بزرگان ديني نيز بر همين اساس شكل گرفته است و در واقع از بهترين منابع در اين زمينه محسوب مي شوند. از اين جهت هدف از پژوهش حاضر «بررسي اصول تربيت معنوي فرزند(متربي) از منظر نهج البلاغه (با تأكيد بر نامه 31 و خطبه يك نهج البلاغه)» است. به منظور وصول به هدف فوق از روش توصيفي- تحليلي و از منابع كتابخانه اي استفاده شده است. روش تجزيه و تحليل داده ها نيز با استفاده از استدلال يا استنتاج انجام گرفت. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه در امر تربيت معنوي فرزند يا متربي از نامه 31 و خطبه يك، اصول متعددي را مي توان استنباط و استخراج كرد. از جمله برخي از اين اصول عبارتند از: اصل بينش‌دهي صحيح در باب مباني خداشناسي، جهان شناسي و و انسان شناسي الهي به فرزند يا متربي، اصل ايمان به خدا و عمل به دستورات او و حركت در جهت هدف غايي(قرب الي الله)، اصل توجه فرزند يا متربي به شناخت دنيا و توجه به آخرت، اصل آموختن قرآن و تبعيت از دستورات آن به فرزند يا متربي، اصل توجه به راه و روش و سيره ائمه اطهار(ع) و تبعيت از آنها، اصل توجه به مرگ و معاد، اصل سوق دادن فرزند يا متربي به سمت انجام اعمال نيك، اصل توجه به طلب درخواست از خدا(دعا كردن)، اصل ايجاد فضائل اخلاقي در خود و اصل دوري از رذائل اخلاقي. توجه به اصول فوق مي تواند جهت تنظيم برنامه اي سعادت آفرين براي فرزند يا متربي و اجراي آن براي دستيابي به كمال مطلوب فرزندان يا متربيان مورد توجه قرار گيرد.