روش هاي تربيت معنوي از منظر معارف علوي

تربيت از مهمترين مقوله هاي مربوط به سعادت بشر است.هر نظام تربيتي حاوي چارچوب مشتمل بر مباني، اصول، روشها و اهداف مي باشد و درصدد ارائه راه هدايت مبتني بر مباني و متكي بر اصول با استفاده از روشهاي تربيت در جهت وصول به اهداف مورد نظر است. روشهاي تربيت نيز از تنوع و تعدد برخوردار است. از اهم روشهاي تربيتي، تربيت معنوي مي باشد. مقاله حاضر با هدف بررسي روشهاي تربيت معنوي از منظر معارف علوي در چارچوب ساحتهاي سه گانه روحي انسان اعماز ابعاد بينشي،گرايشي و كنشي ناظر به هدف تربيت ، در صدد معرفي نمونه هائي از اين روش در نهج البلاغه و ساير كلمات آن حضرت مي باشد. روش تحقيق توصيفي – تحليلي و با مراجعه به منابع معتبر مرتبط و استخراج نكات ناب از لابلاي كلام مولا(ع) مي باشد.در ساحت بينشي به موضوع شبهه زدائي و جلوگيري از وسواس ذهني و فكري و التزام به يقين و دوري از شك و در ساحت گرايشي به روش موعظه و در بعد كنشي به روش الگوئي و امر بمعروف و نهي از منكر در معارف علوي پرداخته شده است.مهمترين يافته پژوهش آن است كه جهت گيري تمام روش هاي تربيت معنوي در سيره و كلام امام(ع) ناظر به رضايت الهي و همسو با اهداف توحيدي است.انديشه خدامحورانه مولاي متقيان در تمام منش و روشهاي معنوي مورد توصيه ايشان موج مي زند.