راه دستيابي به سلامت معنوي در نامه‌ي سي و يكم نهج البلاغه با نظر به ساحت عاطفي در انسان

اين پژوهش با توجه به نقش و اهميت ساحت عواطف و احساسات در توليد رفتار و اهميتِ تربيتيِ نامه‌ي سي و يكم نهج‌ البلاغه، با روش تحليلي-توصيفي، به تبيين توصيه‌هاي ناظر بر اين ساحت دروني در نامه‌ي مذكور و تأثير آن بر ديگر ساحت‌ها پرداخته و نقش اين ارتباط را در حصول سلامت معنوي روشن ساخته است. در اين راستا، ابتدا به شناسايي ساحت عواطف و سپس به تبيين تأثير آن بر ديگر ساحت‌ها، يعني ساحت باور، اراده، گفتار و كردار، پرداخته است. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش، امير مؤمنان(ع) در خصوصِ هر يك از مقولات ناظر به ساحت عواطف، همچون «خشيت و شفقت»، «رغبت و علاقه»، «خضوع و خشوع»، «اندوه»، «نااميدي» و ...، توصيه‌هايي در جهت اصلاح و تعديل ساحت عواطف انسان بيان كرده‌است؛ از جمله توصيه به خشيت نسبت به خداوند ، ميل و رغبت داشتن به خداوند و بهشت او، خضوع و خشوع در برابر خداوند و پرهيز از خضوع در برابر غير او، خاضع كردن قلب و جلوگيري از چموشي آن، غم نخوردن بر از دست دادن داشته‌هاي دنيوي و رفع غم و اندوه با پناه بردن به درگاه الهي و نا اميد نبودن از رحمت و عطاي او. همچنين با بررسي تأثير ساحت عواطف بر ديگر ساحت‌ها معلوم مي‌شود كه ساحت عاطفه بر هر يك از ساحت‌هاي باور، اراده، گفتار و كردار تأثيرگذار است و نقش مهمي در سلامت معنوي انسان ايفا مي‌كند.