شيوه هاي ارتقاي سلامت معنوي در معارف علوي

سلامت معنوي از ‌لحاظ اختلاف در مفهوم معنويت، جهان‌بيني و نظام‌هاي ارزشي، مقولة پيچيده‌اي است كه با توجه به بينش خاص هر گروه، تعريفي خاص مي‌يابد. از طرفي اعتقاد به نظام احسن متضمن خداشناسي، جهان‌شناسي، انسان‌شناسي و معادشناسي است. پس اعتقاد به نظام احسن به ‌عنوان آموزه‌اي عقلاني در اديان آسماني مي‌تواند راهبردهاي موفقي در ارتقاي سلامت معنوي پيش كشد. هدف اين پژوهش، تبيين شيوه هاي ارتقاي سلامت معنوي در معارف علوي مي باشد. در اين پژوهش از روش توصيفي- تحليلي از نوع كيفي استفاده شد و اصول سلامت معنوي از منظر امام علي (ع) و نهج البلاغه تحليل و بررسي شدند. نتايج به دست آمده اصول سلامت معنوي را شامل: خدامحوري، خردورزي (غايت‌شناسي، حق‌گرايي و پرهيز از باطل، دوستي با مردم، پرسش‌گري، اعتدال‌گرايي، تدبير و...)، اخلاق مداري، محبت محوري (عشق محبت به خوبان و ابرار، محبت به الله (تبارك و تعالي)، محبت به اولياي خدا، محبت به مردم)، كرامت مداري (برابري، عدالت، آزادي، آزادي بيان)، و نوع دوستي( بزرگي ذاتي انسان، جلوه بزرگداشت مقام انسان، برخورداري از زندگي متعارف، رعايت كرامت افراد پايين دست، رعايت كرامت شخصي، كرامت انساني و دوري از گناه) به دست آمدند. بر اين اساس، تاكيد مي شود سلامت معنوي آينده سازان اين مرز و بوم، براساس آموزه هاي نهج البلاغه مي تواند بستري آرام و بدور از تنش در خانواده و جامعه به وجود آورد كه اين امر علاوه بر نتايج ارزشي و اخلاقي آن، رشد و توسعه اجتماعي و اقتصادي كشور را نيز فراهم مي سازد.