“ابعاد سلامت معنوي از ديدگاه علوي

سلامت معنوي يكي از ابعاد چهارگانه سلامت در انسان است كه سازمان حهاني بهداشت آن را در كنار ابعاد جسمي، رواني و اجتماعي قرار داده است. اما تعريف آن بر اساس ارزش هاي فردي و اجتماعي و رويكردهاي مذهبي متفاوت و ناقص بيان شده است. بي توجهي به سلامت معنوي سبب بروز بيماري هاي جسمي و رواني و اجتماعي مي گردد كه ناشي از احساس پوچي است. از سوي ديگر مطالعات متعددي نشان مي دهد كه پرداختن به امور معنوي در پيشگيري و درمان بيماري ها و كنترل علائم بيماري و درد موثر است. تاثير سلامتي معنوي بر ساير ابعاد سلامتي با رويكرد سايكونوروفيزيولوژيك قابل بررسي است. از آنجا كه سلامتي معنوي به ابعاد غير جسماني مي پردازد لازم است كه از ديدگاه منبع وحي و در كلام پيشوايان معصوم (ع) به آن پرداخته شود،به گونه اي كه رفتارهاي اختياري انسان متناسب با نسبت به خدا، فرد، جامعه و طبيعت به درستي ظهور پيدا كند و موجب تعالي افراد جامعه گردد.در دين اسلام و در كلام امام علي (ع ) نيز به سلامت معنوي و ابعاد آن اشاره شده است. در نهج البلاغه معيار هاي سلامت معنوي به صور مختلف مورد اشاره قرار گرفته است كه از ميان آنها مي توان به گشاده رويي با مردم ، دوري از خشم و غضب ونيزبخشش و عفو ديگران، پيشي گرفتن در كارهاي نيك، انفاق،تقوا و ترس از خدا را نام برد كه ايشان مورد آخر را داروي بيماري هاي دل، روشنايي قلب ها، درمان درد هاي بدن ها، مرهم زخم جان ها، پاك كننده پليدي هاي ارواح و روشنايي بخش تاريكي چشم ها، و امنيت در نا آررامي ها، و روشن كننده تاريكي مي داند و همچنين در نامه همام ويژگي هاي افراد پرهيزگار را به طور مفصل بيان مي كنند حضرت علي (ع) در نامه خود به امام حسن (ع) اشاره مي كنند كه تقوا سبب سلامتي است.