تعارض عدالت در سلامت معنوي بيماران صعب العلاج با تاكيد بر نهج البلاغه

بيماري هاي صعب العلاج در ابعاد مختلف اقتصادي، خانوادگي، اجتماعي و رواني، تغييرات شديدي را در بيمار و خانواده اش ايجاد مي كند. اين تغييرات در باورهاي ديني بيمار منجر به تعارضات معنوي گسترده اي مي شود. تعارضات معنوي در گستره بيماري هاي صعب العلاج موجب ايجاد باورهاي نوپديدي گرديده است. تاكيد سازمان بهداشت جهاني مبني بر وجود سلامت معنوي به عنوان بعد چهارم سلامت در كنار ابعاد جسم، روان و اجتماع، لزوم بازخواني فرمايشات امام علي عليه السلام در رفع تعارضات معنوي نوظهور را دوچندان مي كند. در اين بين، مساله «عدالت» در ايجاد اين تعارضات نقش بسزايي دارد. تجارب باليني نگارندگان در بررسي اين مقوله در ريز موضوعاتي همانند علت بيماري، خداوند و بيماري، حكمت بيماري، شر بودن بيماري، اعمال انسان و بيماري، در قالب سوالاتي همچون « چرا من؟ چرا من كه خوب بوده ام؟ چرا اكنون؟ چرا كودك من؟» در حوزه سلامت معنوي حكايت دارد. تحليل فلسفي و ديني مساله عدالت، ضرورت قوانين طبيعي، رابطه متقابل شر و بيماري؛ قوانين لايتغير الهي در ابتلا به بيماري از منظر نهج البلاغه متناسب با تعارضات معنوي عدالت بيماران در راستاي سلامت معنوي آنان مورد بررسي قرار گرفته است.