تبيين ماهيت تربيت معنوي و راهبردهاي تحقق آن در معارف علوي

با ظهور مكاتب فلسفي و رويكردهاي فكري نوين در عرصۀ تعليم و تربيت همچون نگرش‌هاي پست‌مدرنيستي ، چالش‌هايي پيش روي تربيت به‌خصوص تربيت معنوي انسان رخ نموده است. مقصود از تربيت معنوي، تربيت جامعي است به گونه‌اي كه ارتباط صحيح، مسئولانه و مبتني بر انگيزه الهي در چهار عرصۀ خود، خدا، ديگران و طبيعت شكل مي گيرد.داده هاي پژوهش حاضر كه ماهيّتي توصيفي ـ تحليلي دارد و به روش كتابخانه اي با استفاده از منابع حوزۀ تعليم و تربيت و شروح معتبر و اصيل نهج البلاغه، سامان يافته است، در صدد است ضمن بيان معناي لغوي و اصطلاحي «تربيت معنوي»، مجموعه اي از مهم ترين راهبردهاي تحقق تربيت معنوي با بهره گيري از معارف علوي را در حوزه هاي ياد شده تبيين نمايد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد امام علي(ع) «رابطۀ با خدا» را محور و اساس ساير رابطه‌هاي «من» با خود، خَلق و خلقت دانسته به طوري كه در پرتو اين محوريت، تربيت معنوي تحقق مي‌يابد.