مروري بر شاخص‌هاي ارزيابي يكنواختي توزيع در سامانه‌هاي نوين آبياري نقاط مختلف كشور

استفاده از سامانه‌هاي نوين آبياري به دليل افزايش راندمان و بهره‌وري مصرف آب يك راهكار اساسي سازگار با شرايط كم‌آبي مي باشد. ارزيابي مستمر سامانه ها در دوره بهره برداري و رفع نواقص محتمل آنها بر مبناي تفسير نتايج ارزيابي، لازمه عملكرد درست اين سامانه ها براي دستيابي به كشاورزي پايدار و سازگار با محيط زيست است. در اين مقاله به بررسي 14 تحقيق انجام شده در زمينه ارزيابي سامانه هاي آبياري باراني و10 تحقيق در زمينه ارزياي سامانه آبياري قطره اي در استان هاي سيستان و بلوچستان، گيلان، گلستان، كردستان، قزوين، قم، آذربايجان غربي، تهران، البرز، اردبيل، سمنان، مركزي، بوشهر، همدان، چهارمحال و بختياري و آذربايجان شرقي پرداخته شد. در بيشتر مطالعات فوق براي ارزيابي از روش مريام و كلر استفاده شده است. نتايج نشان داد ميانگين ضريب يكنواختي كريستيانسن در مطالعات بررسي شده با سامانه آبياري باراني 8/65 درصد بدست آمده است كه از حد مطلوب ارائه شده توسط مريام و كلر 87-81 درصد كمتر است. بر طبق استانداردهاي مريام و كلر فقط در 2 مطالعه از مجموع مطالعات بررسي شده ميانگين ضريب يكنواختي در حد مطلوب قرار دارد. به همين ترتيب براي سامانه آبياري موضعي حدود 50 درصد از اين مطالعات در شاخص يكنواختي قطره چكان ها و بيش از 40 درصد در راندمان پتانسيل كاربرد در ربع پايين در بازه مطلوب واقع هستند. تشخيص اينكه مشكل از طراحي سامانه ها، ساختار اجرايي يا نحوه بهره برداري از اين سامانه هاست نيازمند تفسير دقيق شاخص هاي ارزيابي در هر سامانه به صورت اختصاصي مي باشد.