باله و تصنع دلپذير روكوكو؛ هنري غرقه در بي غميِ طبقه بورژوا

قرن هيجدهم عصر دگرگوني و انقلاب بود، زمان وقوع استهاله اي عظيم كه نه فقط در آفرينش هاي هنري بلكه در تمام شئونات مادي و معنوي، فلسفه و انديشه، علم و تكنولوژي، اقتصاد و سياست تأثيرات ژرفي برجاي گذاشت. هنر در اروپا در قرني كه به جنگ و انقلاب، ملي گرايي و شكاكيت متشخّص بود، در تحولات قرن هفدهم و بيش از همه در تغييرات اجتماعي جامعة فرانسه ريشه داشت. اين هنر را روكوكو ناميدند كه چيزي جز ادامة سبك باروك نبود با اين تفاوت كه لحن قاطعانه‌اي كه باروك در نمايشِ ذوقِ فخيمِ دربارهاي اروپايي داشت، جاي خود را به رعنايي و ظرافتي والا در محيط هاي ساده تر داد. خاستگاه روكوكو فرانسه بود و عملاً نمايندة مرحله نهايي ذائقه اي بود كه در آن زيباييِ بي مانع و راسخ حكم مي‌راند و لغات زيبايي بصري و هنر در مقام الفاظ هم معني و مترداف به كار مي‌رفتند. تمامي هنرها اعم از نقاشي، معماري و پيكرتراشي در فرانسه، آلمان و انگلستان از اين شيوه تأثير پذيرفتند اما سهم باله بسي بيشتر بود. براي باله مجالي فراهم آمد تا به يكباره از فضاي بي روح، سنگين و پرتكلّفِ درباري به سالن هاي آكنده از آرمان ها و آداب اجتماعي در آيد و به نمادي از ظاهرِ فريباي عصر سرمستيِ هنر تبديل گردد. اين تحولات بيشتر در فرانسه و ايتاليا با ظهور طراحاني همچون فرانتس هيلفردينگ، گاسپارو آنجيوليني، باپتيست دو هسه، ژان ژرژ نووِر، ژان دوبروال و سالواتوره ويگانو و اجراهاي نوآورانه هنرمنداني همچون ماري آن دِ كامارگو، ماري ساله و باربارا كامپانيني، رُخ نماياند. از اين زمان مسير باله به سمت برتري بالرين هاي زن تغيير كرد.