ناپلئون سارواريان (سروري) « دكوراتور ارمنيِ تئاتر و سينماي ايران»

با شروع تئاتر جهاني در ايران، فرم ظاهري طراحي صحنه نيز به فضاي تئاترهاي تازه تأسيس ايران وارد‌شد. در اين دوران، به دليل عدم امكانات مالي، فقدان طراحان صحنه‌ي حرفه‌اي و عدم آگاهي از اهميّت نقش صحنه‌آرايي در تئاتر، طراحي صحنه در حد قرار گرفتن چند پارچه‌ي نقاشي شده در انتهاي صحنه، به صورت ساده و ابتدايي صورت پذيرفت. امّا به‌مرور هنرمندان تحصيلكرده‌ي اين عرصه از روسيه به ايران آمدند و شكل صحيح طراحي صحنه و دكور را به اهالي تئاتر آموختند. اوج اين فعاليت‌ها را در دهه‌ي 20 و 30 ه. ش مي‌توان ديد. در ميان هنرمندان تحصيلكرده‌ي دهه‌ي 20 ه. ش مي‌توان به ناپلئون ساروريان اشاره كرد. اين پژوهش باهدف نظام‌مند بودن و مبتني بر روش علمي بر اساس شيوه‌ي توصيفي و تحليلي استوار گرديد و اطلاعات از طريق منابع كتابخانه اي و منابع معتبر اينترنتي گردآوري‌شده است. تلاش نگارنده بر اين بود تا علاوه بر معرفي هنرمند، خوانش قابل قبولي از فعاليت‌ها و ويژگي آثار وي ارائه دهد. برآيند پژوهش نشان داد، ناپلئون ساروريان، يكي از پيشگامان عرصه‌ي طراحي صحنه مدرن تئاتر ايران است. او علاوه‌بر فعاليّت در حوزه‌ي تبليغات و طراحي گرافيك يكي از بزرگ‌ترين دكوراتورهاي تاريخ تئاتر ايران به‌شمار مي‌رود. باگذشت زمان، طراحي هاي صحنه ي او بيش‌ازپيش با رئاليسم صرف فاصله گرفت و به سمت بازنمايي مفهوم كشيده شد. مسئله‌ي رعايت اصالت زمان و مكانِ دكور و لباسِ نمايش با فعاليت‌هاي سروري در تئاتر تهران مطرح شد. نگاه متفاوت سروري به طراحي صحنه و پاي‌بندي و الزام دقيق او به رعايت پرسپكتيو، اين هنرمند را از ساير طراحان و دكوراتورهاي هم‌نسل خود متمايز كرد.