حفاظت و احيا تالاب‌هاي ايران از طريق گردشگري (با تكيه بر طبيعت‌گردي)

طبق تعريف كنوانسيون بين المللي رامسر، تالاب‌ها مناطق باتلاقي، پوداب ، تورب‌زار ، طبيعي يا مصنوعي، دائمي يا موقت، با آب ساكن يا جاري، شيرين، شور يا لب شور و مناطق دريايي كه عمق آب در آن به هنگام كشند پايين از شش متر تجاوز نكند، هستند. تالاب‌ها يكي از بي‌نظيرترين اكوسيستم هاي طبيعت به شمار مي آيند كه نسبت به ديگر اكوسيستم‌ها از اهميت بيشتري برخوردارند و چه بسا كه بيشترين صدمات وارد شده به اكوسيستم‌هاي طبيعي را نيز محتمل شده‌اند. بهره‌برداري و توسعه هميشه به معناي تخريب نيست و مي‌تواند با اولويت‌هاي بوم شناختي تراز شود. يكي از راه‌هاي تراز توسعه با اولويت‌هاي بوم شناختي طبيعت گردي است. طبيعت گردي از حيات وحش و منابع طبيعي استفاده غير مصرفي به عمل مي‌آورد و به طور غير مستقيم به حفاظت از منطقه و بهبود وضع اقتصادي مردم محلي كمك مي‌كند (اكبري، 1392). هدف از اين مطالعه بررسي نقش گردشگري و به‌ويژه طبيعت‌گردي در استفاده خردمندانه، حفاظت و احياي تالاب‌هاي كشور است. كشور ايران داراي 250 تالاب با مساحت تقريبي 5/2 ميليون هكتار است كه 25 درصد آنها جزء مناطق حفاظت شده محسوب مي‌شوند (هوشيار، 1392). متاسفانه بسياري از تالاب‌هاي كشور ايران در معرض بهره‌برداري شديد قرار گرفته‌اند (تالاب انزلي) و نزديك به دو سوم تالاب‌هاي كشور در نتيجه خشكسالي، مديريت غلط منابع آب و عدم تخصيص حق‌آبه‌ها خشك شده يا در حال خشك شدن هستند (مثال بارز آن درياچه اروميه مي‌باشد). بنابراين ما بايد به دنبال راهي براي احياي اين تالاب‌ها باشيم و شايد طبيعت‌گردي راهي باشد كه به ما كمك مي‌كند.