كشاورزي شهري و نقش‌آفريني آن در تاب‌آوري محيط زيست

شهرها، تنها با 3-2 درصد از كل زمين، بيش از 75 درصد انرژي جهان را مصرف مي‌كنند و 80 درصد از CO2 را توليد مي‌كنند. تا سال ۲۰۵۰، جمعيت جهان به ۹ ميليارد نفر افزايش يافته و بيش از 7/7 ميليارد نفر در شهرها ساكن مي‌شوند. اين تغييرات جمعيتي چالش‌هاي اقتصادي، اجتماعي و زيست‌محيطي را به همراه دارد. براي تاب‌آوري شهر، نياز به راهبردها و سياست‌هايي است كه توازن بين توسعه اقتصادي، حفاظت محيط‌زيست و اجتماعي را برقرار كنند. كشاورزي شهري نيز به‌عنوان ابزاري مؤثر در افزايش تاب‌آوري شهري مورد توجه قرار مي‌گيرد. در اين پژوهش با بهره‌گيري از مدل اسكار و همكاران (2020) به تبيين هر يك از عوامل تاثيرگذار بر تاب‎آوري محيط زيستي به‌وسيله كشاورزي شهري پرداختيم. نتايج نشان مي‌دهد كشاورزي شهري نقش حياتي در تاب‌آوري و بهبود محيط‌زيست شهري دارد، اين نقش به چند جنبه اصلي برمي‌گردد: كاهش مصرف انرژي و انتشار گازهاي گلخانه‌اي، مديريت پسماند، افزايش تنوع زيستي، افزايش مهارت‌هاي اجتماعي و اقتصادي افراد، و كاهش استفاده از مواد شيميايي و تقويت سلامت خاك و آب. كشاورزي شهري با ايجاد فضاهاي كشاورزي درون شهرها، ايجاد فرصت‌هاي آموزشي و اشتغال زايي براي افراد شهري را فراهم مي‌كند و در كنار آن، باعث كاهش مصرف انرژي و انتشار گازهاي گلخانه‌اي از طريق حمل‌ونقل مواد غذايي مي‌شود. همچنين، با جمع‌آوري و بازيافت مواد آلي، مديريت پسماند را بهبود مي‌بخشد و با ايجاد فضاهاي سبز و بوم‌نظام‌هاي متنوع، تنوع زيستي را افزايش مي‌دهد. اين روند نه تنها از لحاظ اقتصادي و اجتماعي مفيد است، بلكه تأثيرات مثبت آن بر محيط زيست نيز چشمگير است.