طراحي و توسعه الگويي جهت تخصيص قابليت اطمينان سيستم‌هاي پيچيده به روش امكان‌پذيري هدف و اينترفيس

Designing and developing a model for assigning the reliability of complex systems to the method of target and interface feasibility

در دنيا صنعتي امروزي به منظور استفاده از سيستم‌هاي پيچيده، بودجه‌بندي اقتصادي و امكان‌سنجي طرح‌ها براي مديران سازمان‌ها امري ضروري است؛ يكي از تكنيك‌هاي مورد استفاده به منظور بودجه‌بندي اقتصادي و امكان‌سنجي مشهور طرح‌ها، تخصيص قابليت اطمينان مي‌باشد. در اين تكنيك، قابليت اطمينان هدف به زير سيستم‌ها تخصيص مي‌يابد و از اين رو طراح‌ مي‌تواند مشخص كند كه آيا براساس قابليت اطمينان تخصيص يافته اجراي اين طرح امكان‌پذير است (از لحاظ اقتصادي و فني). يكي از روش‌هاي مورد استفاده در روش تخصيص قابليت اطمينان FOO است؛ ولي در سيستم‌هاي پيچيده كه تعملات نقش عمده دارد بايد عامل ديگري با نام اينترفيس اضافه گردد در واقع اينترفيس مكاني است كه در آن سيستم‌هاي مستقل و اغلب نامرتبط با يكديگر ملاقات مي‌كنند يا به عبارت ديگر با يكديگر ارتباط برقرار مي‌كنند. در مقاله حاضر اين عامل كمّي مي‌باشد. و تعامل اندازه‌گيري شده و تشخيص را دقيق‌تر مي‌كند.

In today s industrial world, it is necessary for managers of organizations to use complex systems of economic budgeting and project feasibility؛ One of the techniques used for economic budgeting and the well-known feasibility of projects is reliability allocation. In this technique, the target reliability is assigned to the subsystems, and hence the designer can determine whether it is possible (economically and technically) to implement the plan based on the assigned reliability. One of the methods used in the reliability allocation method is Foo؛ But in complex systems where operations play a major role, another factor called the interface should be added. In fact, the interface is a place where independent and often unrelated systems meet and communicate with each other. In this article, this factor is quantitative. and measured engagement and make diagnosis more accurate.