تاثير حقوقي شركت هاي دانش بنيان در تحقق تحريم ناپذيري و توسعه پايدار صنعت پتروشيمي

«تحريم» در تئوري به عنوان ابزاري براي برقراري «صلح پايدار جهاني» توسط شوراي امنيت سازمان ملل به وجود آمد ولي در عمل به ابزاري براي دستيابي به اهداف ملي يا منطقه اي كشور يا كشورهاي خاصي تبديل شد. پس از روي كار آمدن باراك اوباما با سياست خارجي دوسويه«تماس و مهار» يا «تعامل و فشار» در خصوص ايران، تحريم هاي جديدي با عنوان «تحريم هاي هوشمند، هدفمند يا فلج كننده» مطرح گرديد. هدف اين سياست دوسويه تغيير رفتار ايران در زمينه هاي مورد نگراني آمريكا شامل تروريسم، حقوق بشر و فعاليت هاي هسته اي ذكر مي شود. نتيجه چنين سياستي پرهيز از روبرو شدن با دو گزينه ايران هسته اي و حمله نظامي به ايران است و در همين راستا آمريكا با جلب همكاري ساير كشورها اقدام به اعمال تحريم هاي هوشمند عليه مقام هاي ايراني، سپاه پاسداران انقلاب اسلامي، صنايع نظامي، بنيادهاي مهم اقتصادي شامل بخش هاي بانكي، بيمه اي، تجاري و سرمايه گذاري، بخش انرژي شامل نفت، گاز، بنزين و پتروشيمي، بخش هاي حمل و نقلي شامل كشتيراني و هواپيمايي نمود. در اين پژوهش علاوه بر بررسي مباني و اصول تحريم در حقوق بين الملل به بررسي روند و كيفيت تحريم هاي اعمال شده عليه ايران پرداخته مي شود و در پايان تلاش شد كه نتايج برجام را در خصوص لغو تحريم ها با در نظر گرفتن متغير هاي زمان و موقعيت مورد بررسي قرار گيرد.

*