بررسي ظرفيت كارآفريني گردشگري فرهنگي در جامعه عشاير قشقايي ايران

كوچ‌نشيني كهن‌ترين شيوه زيست بشر است كه پابرجا بودن آن تا عصر حاضر از بزرگترين جاذبه‌هاي اين شيوه معيشت است. ديدني‌هاي زندگي كوچ‌نشيي مي‌تواند جذابيت‌هاي بسياري براي گردشگران داخلي و خارجي داشته باشد و به صنعت گردشگري كشور كمك كند . اما امروزه تغيير نگرش در زندگي كوچ‌نشيني و عشايري، نبود فرصت‌هاي اقتصادي، مشكلات فرهنگي و زيست محيطي ، شكستن پيوندهاي اجتماعي و مشكلات اين نوع زندگي از يك طرف و رشد و توسعه كشور از سوي ديگر هر روز عرصه را بر كوچ‌نشنان تنگ تر و آنان را براي ادامه اين شيوه زيستي دل زده مي‌كند. پژوهش حاضر با هدف بررسي ظرفيتهاي كارآفريني گردشگري قومي انجام شده است تا با شناسايي اين ظرفيت ها، زمينه‌اي براي بهره‌گيري از آن‌ها در كارآفريني و اشتغال‌زايي، درآمدزايي و در نهايت فرصتي براي احياي آداب رسوم و بهبود وضعيت معيشت مردم عشاير قشقايي از طريق گردشگري قومي فراهم ‌شود. اين پژوهش به روش كيفي و با استفاده از ابزارهاي مصاحبه و مشاهده انجام شده است. مصاحبه با يازده نفر از كارآفرينان گردشگري عشايري به روش گلوله برفي انجام گرفت. مشاهده نيز از دو تيره عشايري گردشگرپذير به صورت مشاركتي به عمل آمد. در نهايت نتايج تحليل ها نشان داد كه تمام اجزاي زندگي عشايري ظرفيتي براي كار آفريني گردشگري است. براساس نتايج مصاحبه‌ها، گردشگري عشايري موجب اشتغال‌زايي، احياي پوشاك، مهارت‌هاي توليد سنتي و صنايع دستي مي‌شود. اما مشاهدات نشان داد كه گردشگري عشايري، بر خلاف انتظار موجب اشتغال‌زايي و كسب درآمد نشده و بر احياي پوشاك، صنايع دستي و توليدات بومي تاثير چنداني نداشته است.