نقش فعاليتهاي فرهنگي وپرورشي در جلو گيري از آسيب هاي اجتماعي دانش آموزان

مدرسه اولين محيط اجتماعي است كه كودك و نوجوان ناچار است خود را با نظم و قوانين آن هماهنگ سازد. اين نظم و تربيت مسلماً از قوانين و مقررات حاكم در خانواده رسمي‌تر و اطاعت از آن لازم است. در اين مرحله است كه كودك و نوجوان ناسازگار و نامتعادل كه استعداد پيروي از نظم يا هماهنگي با محيط را ندارد، با عدم موفقيت مواجه مي‌شود. مدرسه به عنوان يك واحد كنترلي اجتماعي به دانش‌آموزان مي‌آموزد كه چرا به خاطر هدف و نظم جامعه آموزشي لازم است مقررات را رعايت كنند.از سوي ديگر يكي از دغدغه‌هاي دولت و كارشناسان اجتماعي، حفظ سرمايه‌ي انساني و به تبع آن پيشگيري از وقوع جرايم در بين كودكان و نوجوانان است. در اين ارتباط آموزش و پرورش در كنار ديگر نهادها مي‌تواند به عنوان يكي از نهادهاي موثر در جامعه با رويكرد اجتماعي در سطوح مختلف پيشگيري (وضعي و اجتماعي) وارد شود و با تمركز بيشتر بر كودكان و نوجوانان دانش‌آموز در تعاملي منطقي و تعريف شده و با جهت‌گيري اجتماعي، به كاهش بزهكاري و مهار آن بپردازد.يكي از اساس‌ترين بخش‌هاي پيشگيري رشدمدار، توجه به جايگاه آموزش و پرورش در پيشگيري از جرم است. با نگاهي عميق به عملكرد تربيتي آموزش و پروش در ميزان ارتكاب به جرم در سنين پايين و بزرگسالي درمي‌يابيم كه آمار برخي از جرايم در ميان دانش‌آموزان نشان دهنده‌ي آن است كه نظام آموزش و پرورش در ايران به وظايف و كاركردهاي آموزشي و به‌خصوص پرورشي خود به درستي عمل نكرده است. در واقع مي‌توان گفت مدارس ما بر آموزش كليشه‌اي و مبتني بر حفظ كردن و نمره، بيشتر از توجه به شيوه‌هاي تربيتي و پيشگيري و بررسي زيربنايي مشكلات توجه دارد.