رويكردها و اهداف برنامه درسي آموزشي علوم تجربي

هدف اين مقاله بررسي رويكرد حاكم بر تدوين برنامه هاي درسي علوم تجربي در ايران، پيش و پس از پيروزي انقلاب اسلامي و تبيين لزوم استفاده از رويكرد ديني در تدوين برنامة درسي علوم تجربي است. نويسنده معتقد است رويكرد حاكم بر تدوين برنامة درسي از ابتداي تأسيس مدارس و دبيرستان ها به سبك مؤسسات آموزشي مغرب زمين در ايران رويكردي سكولار بوده كه به ديدگاه هاي منبعث از آموزه هاي ديني درخصوص شناخت طبيعت و جانداران توجهي نداشت. پس از پيروزي انقلاب اسلامي نيز تلاش هايي كه براي زدودن آثار اين تفكر صورت گرفت و كوشش هايي كه به عمل آمد تا صبغة سكولاريستي از سيماي برنامه هاي درسي علوم تجربي زدوده شود، به نتيجه مطلوب نينجاميد. بر اين اساس، استفاده از رويكرد ديني در حوزة برنامه درسي علوم تجربي به جاي رويكرد سكولار امري ضروري است. در رويكرد ديني، برخلاف رويكرد سكولار، شناخت جهان هستي در قالب دروس علوم تجربي برپيش فرض هاي متافيزيكي مطرح شده درمنابع ديني استوارمي شود وميان مطالعة طبيعت وآموزه هاي ديني پيوندي وثيق به وجود مي آيد؛ درنتيجه، طبق اين رويكرد دانش آموزان براي شناخت جهان هستي ضمن استعانت ازروش هاي تجربي، از دانش مبتني بر پيش فرض هاي متافيزيكي مربوط به پديده ها وموجودات نيز سود مي جويند وبه اين سان به هنگام مطالعه محيط اطراف فراتر از يك چشم انداز مادي به جهان هستي مي نگرند و به فهم عميق تري از جهان نائل مي آيند و با جهان بيني مبتني بر دين به مطالعه محيط طبيعي مي پردازند.