بررسي نقش رويكردهاي جديد برنامه درسي در آموزش ضمن خدمت

هدف اصلي پژوهش حاضر بررسي نقش رويكردهاي جديد برنامه درسي در آموزش ضمن خدمت مي باشد سازمانها و نهادهاي مختلف يك جامعه بر اساس اهداف خاصي تشكيل مي شوند و بر اساس اين اهداف، وظايف و عملكردهاي معيني را در جامعه انجام مي دهند و نيازهاي متعددي را برآورده مي سازند. در گذشته به علت عدم پيچيدگي جامعه و نيز محدود بودن نيازها، نوآوري ها و… كاركردهاي سازمانها معمولا ساده بود و هر كسي مي توانست با صرف زماني محدود خود را براي تصدي شغلي آماده كند. در دنياي امروز به علت گسترش علوم و فنون و متنوع شدن رشته هاي علمي در ابعاد مختلف اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، سياسي اجتماعي فني احراز آمادگي براي تصدي يك شغل به آساني گذشته نيست. علاوه بر اين حتي اگر فردي براي شغلي آمادگي داشته باشد، پيشرفت روزافزون و لحظه به لحظه علوم و فنون، هر روز دانش و مهارتهاي فرد را كهنه و ناقص مي سازد. اما به نظر مي رسد كه وجه اشتراك در اين تعاريف حداقل از يك نقطه نظر وجود داشته باشد كه هدف اصلي آموزش ارتقاء دانش، اطلاعات و مهارتهاي افراد است. رويكرد موضوعي و موازي رويكردهاي به طراحي برنامه درسي هستند و روشهاي طراحي برنامه درسي شامل: رويكرد موضوعي, روش موازي, روش ميان رشته اي, روش چند رشته اي, روش فرا رشته اي مي باشد كه با بررسي اين رويكردها و روشها به اين نتيجه رسيديم كه هيچ كدام از رويكردها و روشها برتري خاصي بر ديگري ندارند بلكه اين شرايط است كه تعيين مي كند.