پيش بيني خودكارآمدي تحصيلي بر اساس مطلوبيت اجتماعي و تربيت اخلاقي دانش آموزان مدارس متوسطه شهر نورآباد ممسني

اين مطالعه با هدف پيش بيني خودكارآمدي تحصيلي بر اساس مطلوبيت اجتماعي و تربيت اخلاقي دانش آموزان مدارس متوسطه دوم شهر نورآباد ممسني انجام شد. پژوهش حاضر به لحاظ هدف، كاربردي و به لحاظ ماهيت و روش از نوع پژوهش هاي توصيفي- همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر نورآباد ممسني در سال تحصيلي 1401-1400 به تعداد 460 نفر و حجم نمونه شامل 210 نفر دانش آموز بود، كه به روش تصادفي طبقه اي و بر اساس جدول مورگان انتخاب شده بودند. براي جمع آوري داده ها از سه پرسشنامه خودكارآمدي تحصيلي (اون و فرامن، 1988)، مطلوبيت اجتماعي (پور محمدي و همكارن، 1398) و تربيت اخلاقي (گريگوري و همكاران، 1990) استفاده شد. روايي محتوايي هر سه پرسشنامه توسط صاحبنظران تأييد گرديد است و پايايي آن پس از اجراي آزمايشي بين 30 نفر از دانش آموزان به وسيله محاسبه آلفاي كرونباخ براي سه پرسشنامه به ترتيب 82/0، 74/0 و 85/0 تعيين گرديد. داده هاي گردآوري شده با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه مورد تحليل قرار گرفته‌اند و نرم افزار SPSSاستفاده شد. نتايج نشان داده است كه رابطه معناداري بين تربيت اخلاقي، مطلوبيت اجتماعي و خودكارآمدي تحصيلي دانش آموزان مدارس دوره متوسطه دوم ممسني وجود دارد و همچنين تربيت اخلاقي و مطلوبيت اجتماعي، پيشي بيني كننده خودكارآمدي تحصيلي دانش آموزان بود.