تعيين بهترين شبكه پايش آب زيرزميني به وسيله بهينه سازي توسط الگوريتم ژنتيك

امروزه آب و مسائل مربوط به آن به يكي از چالش هاي مهم در دنيا تبديل شده است. افزايش روز افزون جمعيت جهان و درصد كم آب شيرين (5/1 درصد)، اهميت مايع حيات را چند برابر كرده است. تحقيقات انجام شده نشان مي دهد كه آب زيرزميني حدود 98 درصد آب شيرين روي كره زمين را تشكيل مي دهد. بسياري از مناطق ايران با توجه به آب و هواي خشك، آب سطحي بسيار كمي دارند و از آب زيرزميني براي مصارف كشاورزي، صنعتي و خانگي استفاده مي كنند. لذا پايش كيفيت آب زيرزميني در يك منطقه مي تواند بسيار تاثير گذار باشد. پژوهش حاضر سعي كرده است، كه به كمك مدل بهينه سازي الگوريتم ژنتيك الگويي از جانمايي ايستگاه هاي پايش آب زيرزميني را تهيه كند كه با كمترين تعداد ايستگاه، ورود آلودگي (شوري) به يك آبخوان را در كمترين زمان ممكن تشخيص دهد. محدوده مطالعاتي اصفهان-برخوار به عنوان نمونه موردي در اين پژوهش مورد بررسي قرار گرفت. تنها منبع آب سطحي اين محدوده رودخانه زاينده رود مي باشد كه تقريبا در جنوب منطقه واقع شده است. مدل محدوده مطالعاتي به كمك MODFLOW و MT3DMS ساخته شد. سپس به كمك الگوريتم ژنتيك يك شبكه پايش براي منطقه طراحي گرديد. نتايج به دست آمده نشان داد كه وجود 14 ايستگاه پايش در محدوده مي تواند ورود آلودگي از هر مرز آبخوان را به سرعت پيش بيني كند.