بررسي نقش مواد افزودني معدني در دوام بتن و كاهش خطرات زيست محيطي

تحقق توسعه پايدار به معناي توسعه اي كه احتياجات نسل حاضر را بدون لطمه زدن به توانائي نسلهاي آتي در تامين نيازهاي خود برآورده مي سازد، يكي از اساسي ترين ملزومات بشر در عصر حاضر است . تداوم فعاليت هاي مخرب بشر ممكن است چنان تغييري در جهان زنده ايجاد كند كه ادامه زندگي به شكلي كه ما مي شناسيم، ناممكن شود. بهمين علت امروزه كانون توجه و نگراني عمده جامعه بشري معطوف به حفاظت محيط زيست است. بتن بعنوان يكي از پرمصرف ترين مصالح ساختماني در احداث مهمترين سازه هاي زيربنائي و توسعه اي، داراي پتانسيل مشاركت مهم و مثبت با محيط زيست است . از جمله جلوه هاي اين تعامل مي توان به استفاده از سيمان توليد شده در كارخانجاتي با تكنولوژي مدرن توليد با مواد خام بازيافتي و منابع انرژي جايگزين بويژه ضايعات، كه مجموعاً باعث كاهش گازهاي گلخانه اي از جمله Co2 , So2 , Noxو ... مي شوند استفاده از سنگدانه هايي كه در جريان توليد آنها كمترين صدمه به محيط زيست وارد آيد، بكارگيري توليدات فرعي صنايع ديگر مانند ميكروسيليس، سرباره و ...، بازيافت ضايعات ايجاد شده از خودِ بتن ، استفاده از روشهاي اجرايي با كمترين آسيب به محيط زيست، تامين دوام كافي و مناسب به منظور افزايش عمر مفيد آن ، داشتن ظرفيت حرارتي مناسب جهت كاهش انرژي مصرفي لازم براي گرمايش و سرمايش و حفظ هواي مناسب در محيط داخل ساختمان و ... اشاره نمود.اين مقاله ميزان گازهاي گلخانه اي توليد شده در صنعت سيمان راشرح مي دهد و مطرح مي كند كه چگونه مي توان بوسيله استفاده ازمواد افزودني معدني در بتن مي توان آنها را كاهش داد وهمچنين مكانيزم هاي تعامل بتن و محيط زيست مورد بحث قرار گرفته است.