بررسي فرايند دياژنز و تأثير آن بر روي تخلخل مخازن هيدروكربني كربناته

براي آنكه بتوان مخازن كربنات را در مقياس مخزني درك كرد ابتدا بايد آن ها را در مقياس حفرات ريز شناخت. مخازن كربناته داراي سنگ هاي متخلخل و تراوايي هستند كه حاوي هيدروكربن هستند. تخلخل كربنات ها شامل سه گروه زايشي حد نهايي هستند كه عبارتند از: حفرات صرفاً رسوبي، حفرات صرفا دياژنزي، و حفرات صرفا ناشي از شكستگي. البته طيف وسيعي از حفرات حد واسط نيز وجود دارد اما نكته آن است كه اين سه گروه زايشي تخلخل مبين سه فرايند مختلف زمين شناسي هستند. لغت كليدي در اينجا سنگ ها هستند. سنگ هاي كربناته از دانه هاي سنگ تشكيل شده و ممكن است حاوي گل و سيمان هم باشند. اجزاي اسكلتي و غير اسكلتي به همراه گل و سيمان اطلاعات زيادي در خصوص محيط هاي رسوبي و دياژنزي كه اين سنگ ها در آنجا شكل گرفته اند، ارائه مي كنند. مخازن هيدروكربني حاوي سيال هستند بنابراين مفاهيمي همچون تخلخل، تراوايي، اشباع شدگي، ترشوندگي، و فشار موئيينه در مورد آن ها بحث مي شوند تا مشخصات آن ها تعيين شوند. پس از اين مباحث در خصوص فرايندهاي دياژنزي و محيط‌هاي دياژنزي صحبت شده تا نشان داده شود چگونه تخلخل مخازن كربناته توسط فرايندهاي شيميايي و مكانيكي محيط هاي مختلف دياژنزي، كاهش يا افزايش و يا توليد مي شود. در اين مقاله، به بررسي اين چالش‌ها و فرصت‌هاي پيشرو در اكتشاف و بهره‌برداري از اين مخازن ارزشمند پرداخته مي شود.